Ας πούμε και μια αλήθεια…
Ο ομορφότερος μήνας της άνοιξης για μένα…δεν μπήκε όπως θα ήθελα…από τις πρώτες κιόλας μέρες ξεκίνησαν οι αναποδιές και τα προβλήματα σε όλους τους τομείς…
Προσπάθησα πολύ να πείσω τον εαυτό μου να μη βλέπει μόνο το μαύρο…όμως όσο περνούν οι μέρες αυτό γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο…
Έχω αναλάβει υποχρεώσεις που νιώθω ότι δυσκολεύομαι πολύ να ολοκληρώσω…και τα χρονοδιαγράμματα με πιέζουν πολύ…αυτό με αγχώνει και με ρίχνει πολύ ψυχολογικά…
Γενικά η όλη διάθεσή μου είναι πολύ πεσμένη…και είναι κάποιες ώρες που όλα και όλοι μου φταίνε…
Δεν έχω την υπομονή που είχα κάποτε να διαχειριστώ κάποιες καταστάσεις…
Δεν θέλω καν να αγγίζω κάποια πολύ ευαίσθητα προσωπικά μου θέματα…
Δεν έχω διάθεση να κάνω πράγματα που κάποτε με ευχαριστούσαν και με χαλάρωναν…
Τα τελευταία βράδια ο ύπνος αρνείται να με επισκεφτεί…και μόλις τον ακούσω να μου χτυπά την πόρτα και του ανοίγω…με βλέπει και μου λέει ότι πρέπει να φύγει… ότι δεν μπορεί να μείνει με μένα…
Κάθομαι με τις ώρες στο μπαλκόνι του δωματίου μου…μέχρι πολύ αργά… χθες για παράδειγμα μέχρι τις 3 τα ξημερώματα…προσπαθούσα να βάλω σε κάποια τάξη τις σκέψεις μου… όμως δεν ήξερα σε ποια τάξη να τις βάλω… Δ Δημοτικού; Β Γυμνασίου; Γ Λυκείου; Να τις στείλω πανεπιστήμιο? Δεν ήξερα…δεν ξέρω…
Νιώθω κουρασμένη…
Αισθάνομαι απογοητευμένη…
Είμαι πολύ αγχωμένη…
Συνειδητοποιώ ότι άλλα είναι εκείνα που αγαπώ…
Κοραλλένια 