Επαναλήψεις…

Ο καιρός εδώ μυρίζει καλοκαίρι…

Χμ…και τι συμβαίνει κάθε καλοκαίρι? Μα φυσικά επαναλήψεις! Και όχι οποιεσδήποτε επαναλήψεις…αγαπημένες σειρές ίσως και πολλών χρόνων…επαναλαμβάνονται σχεδόν από όλα τα τηλεοπτικά κανάλια!

Λοιπόν, πήγα στην αυλή μου, που έχει γεμίζει αγριολούλουδα και έκοψα μια μαργαρίτα…μη φωνάζετε καλέ…για καλό σκοπό θυσιάστηκε η μαργαριταρούλα μου…το κάθε της πέταλο μου έλεγε να το κάνω…να μην το κάνω…να το κάνω…να μην το κάνω…Να το Κάνω!

Έτσι λοιπόν, αφού μου το είπε και η μαργαρίτα μου…αποφάσισα να κάνω κάτι «παράνομο»…

Αποφάσισα, χωρίς να ρωτήσω την «Author» να δημοσιεύσω ξανά ένα μοναδικό ποστ…με χιλιάδες μηνύματα για κάθε αναγνώστη… ένα ποστ που αφυπνίζει πολλά και ποικίλα συναισθήματα…

Τίτλος ποστ: Young Love ( δηλαδή, Υ iannis & L ilith)

Συγγραφέας: Lilith

Ημερομηνία δημοσίευσης: 04 Φεβρουαρίου 2010, ημέρα Πέμπτη

Σχόλια: 44

Θα το βρείτε και στην αυθεντική του μορφή στη σελίδα: http://liliths.co.cc/?p=967

Αρχειοθέτηση/κατηγόρια: Flashbacks

Απολαύστε το!

……………………………

Δεν ξέρω για σας (κορίτσια), αλλά εγώ σ’ αυτή την ηλικία ούτε να τα δω δεν ήθελα τα αγοράκια!
Μα τέτοια ανωριμότητα πια!!!
Σαν βλαμμένα συμπεριφέρονταν! Και πού να τους αντέξει η μικρή Lilith που στα εφτά της είχε την ωριμότητα 20χρονης. Ε… εντάξει… όχι σε όλα βέβαια, αλλά ήμουνα πολύ σοβαρό παιδί. Συνεπής, υπεύθυνη και με μια απίστευτη ανικανότητα να αντιληφθώ τον τρόπο που λειτουργούσε ο εγκέφαλος των αγοριών.

Για παράδειγμα, ουδέποτε βρήκα γοητευτικά τα ρεψίματα, αδυνατούσα να καταλάβω γιατί ούρλιαζαν και έτρεχαν συνέχεια σαν υστερικά λαγουδάκια της Duracell, δεν το χωρούσε το μυαλό μου πώς κατάφερναν να βουτιούνται μες στην βρώμα με τέτοια ευκολία και να κάνουν τα ρούχα τους χάλια σε χρόνο dt, δεν καταλάβαινα το χιούμορ τους και δεν τα κατάφερνα να γελάσω μαζί τους μπροστά σε μια σκηνή όπου ένα παιδάκι έπεφτε κάτω και έτρωγε τα μούτρα του και σίγουρα δεν έβρισκα καθόλου πνευματώδη συνθήματα του στυλ… «Αγόρια ατσίδες κορίτσια κατσαρίδες»!

Αγοροκόριτσο δεν ήμουνα σε καμία περίπτωση!
Έπαιζα με τις κούκλες μου και τα φλυτζανάκια μου σερβίροντας τσάι στην απελπισμένη μητέρα μου που με αγαπούσε πολύ για να μου τα φέρει στο κεφάλι και όποτε έβλεπα αγόρι να πλησιάζει σε ακτίνα 500 μέτρων από το «tea room» μου, τα μάζευα και εξαφανιζόμουν πριν προλάβεις να πεις «κύμινο»!

Η καλύτερή μου φίλη είχε διαφορετική σχέση με τα αγόρια.
Σκαρφάλωνε με επιδεξιότητα σε βράχια, δέντρα (κάτι που εγώ δεν κατάφερα να κάνω ποτέ… μια φορά ανέβηκα σε ένα δέντρο και μόνο που δεν έφεραν την πυροσβεστική για να με κατεβάσει), διέλυε γόνατα, αγκώνες και πού και πού έσπαγε και κανένα αγορίστικο κεφάλι έτσι για να διασκεδάζει την πλήξη της!

Φυσικά, το περίεργο ήταν ότι ενώ τα συνομήλικά μου αγόρια μού έσπαγαν τα νεύρα, τα μεγαλύτερα τα ερωτευόμουν με πάθος!

Ο Γιάννης…
Αχ! Ο Γιάννης…!!!
Τι θυμήθηκα τώρα…!
Τετάρτη ή πέμπτη δημοτικού εγώ και ο Γιάννης τελειόφοιτος, ψηλός, μελαχρινός, γεροδεμένος…
Σαν να το είχαμε συμφωνήσει, όλα τα κορίτσια της τάξης μου βρεθήκαμε ερωτευμένα μαζί του.
Ο Γιάννης όμως δεν έδειχνε ιδιαίτερη προτίμηση σε καμία από μας.

Η υπέρτατη ικανοποίηση για όλες εμάς τις χαζοερωτευμένες θηλυκές υπάρξεις, ήταν να παίζουμε κυνηγητό στα διαλείμματα με τον Γιάννη και να τρελλαινόμαστε από τη χαρά μας όταν κατάφερνε να μας «πιάσει»!
Δε δυσκολευόταν και πολύ βέβαια (μιας και πέντε δικά μας βήματα ήταν ένα δικό του) και όταν τελικά η βαριά χερούκλα του έπεφτε στην πλάτη μας προκαλώντας μας τουλάχιστον ρήξη νεφρών και πνεύμονα, εμείς αντί να ουρλιάζουμε από τον πόνο, γινόμασταν κατακόκκινες και η παιδική ερωτική αδρεναλίνη έκανε τις καρδιές μας να χτυπάνε σαν τρελλές!

Όταν ο Γιάννης πήγε γυμνάσιο, εμείς ΟΛΕΣ ερωτευτήκαμε τον επόμενο ωραίο τελειόφοιτο και όταν πια έφυγε κι’ αυτός και γίναμε εμείς τελειόφοιτες, ερωτευτήκαμε έναν συμμαθητή μας, αλλά τι να το κάνεις… Μπορεί να είχε όμορφα μάτια, αλλά τον περνούσα ένα κεφάλι και το γεγονός αυτό – όσο να πεις – ήταν κάπως αντιερωτικό…

Τώρα θα μου πείτε… «μα πού τα θυμήθηκες όλα αυτά;».
Αυτή η σκηνή με τα πιτσιρίκια και το φιλί τους πάνω στον σταματημένο τροχό του λούνα-παρκ από το «Hearts in Atlantis»…
“Young love” σκέφτηκα…
Υπέροχο πράγμα!
Φαντάζομαι δηλαδή… γιατί εγώ που ερωτευόμουν πάντα τους μεγαλύτερους, το μόνο που έχω για να θυμάμαι είναι κάτι χαμόγελα με νόημα ακολουθούμενα από ένα βλέμμα που έλεγε:
«Χαριτωμένο αλλά νιάνιαρο»!

ΥΓ: Αγαπημένη μου Λίλιθ, στο προηγούμενο μου ποστ  κάπου στα σχόλια σε ρώτησα…να το κάνω , να μην το κάνω…και δεν μου απάντησες…λοιπόν θεώρησα τη μη απάντησή σου… ως θετική και έτσι το έκανα…

Καλά μη φωνάζεις… θα ξυπνήσεις το φίλο του Garfield…

Εισπνοή….και τώρα σιγά και αργά…εκπνοή…

Τσάι Βαλεριάνα?

Τσάι?

Τσα?

Τσ?

Τ?

 

Πολλά πολλά πολλά φιλιά!

 

Γιάννη  της Λίλιθ μου, πού είσαι?

??????